Tegoroczna jubileuszowa już 20. edycja najpiękniejszego niepokornego festiwalu filmowego w Polsce Tofifest już 28 czerwca! Motywem przewodnim jest Ojciec Chrzestny.
Tradycją festiwalu jest wręczenie nagród za Niepokorność Twórczą. W tym roku Złote Anioły trafią do:
Aleksandry Popławskiej i Roberta Więckiewicza.
Aleksandra Popławska jest nie tylko utalentowaną aktorką, ale też znakomitą reżyserką teatralną. Swoje role wybiera odważnie, bo jak twierdzi — „Staram się, żeby moje życie zawodowe było atrakcyjne”. Śmiało mówi też o tym, co jest dla niej ważne i angażuje się w wiele akcji społecznych. Na MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze nagradzamy ją Złotym Aniołem za niepokorność twórczą!
Urodziła się w 1976 roku w Zabrzu. W 2000 roku ukończyła Wydział Aktorski krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Po studiach zaczęła pracować w Teatrze Rozmaitości w Warszawie, w którym grała do 2007 roku i gra od 2018 roku. Współpracowała z takimi twórcami jak Grzegorz Jarzyna, Agnieszka Glińska, Paweł Miśkiewicz czy Mikołaj Grabowski.
Debiutowała w Teatrze Polskim we Wrocławiu w spektaklu Doktor Faustus Tomasza Manna. Zagrała Rachelę w Weselu, Tanię w Czwartej Siostrze (nagroda aktorska na II Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu), czy Cate w Zbombardowanych Sarah Kane w reż. Marka Kality. Za rolę Małej Metalowej Dziewczynki w sztuce Między nami dobrze jest Doroty Masłowskiej w reż. Grzegorza Jarzyny otrzymała Nagrodę Aktorską na IX Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu oraz wyróżnienie na 50. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Grała też w takich spektaklach, jak Niezwyciężony w reż. Eugeniusz Korina, Inni Ludzie w reż. Grzegorz Jarzyny czy Serce w reżyserii Wiktora Bagińskiego. Niedawno w Muzeum Polin miała miejsce premiera poruszającego monodramu Aleksandry Popławskiej pt. Mama zawsze wraca na podstawie powieści Agaty Tuszyńskiej.
Od 2010 roku realizuje się także jako reżyserka. Z Adamem Sajnukiem wyreżyserowała Kompleks Portnoya w Teatrze Konsekwentnym w Warszawie, z Markiem Kalitą Generała w warszawskim Teatrze IMKA — za tę sztukę otrzymała Nagrodę za „twórczą realizację spektaklu teatralnego” na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry”. Pracowała też nad Klarą w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera, sztukami Dwoje biednych Rumunów mówiących po Polsku w Teatrze Ludowym w Krakowie, Dogville Larsa von Triera (PWST Kraków), czy Kimberly Akimbo w Teatrze Starym w Lublinie.
Szerokiej publiczności znana jest natomiast z najlepszych polskich produkcji serialowych. Wcieliła się w prokurator Igę Dobosz w serialu HBO Wataha i — jak powiedziała Annie Tatarskiej w wywiadzie dla Onetu — „Dobosz to najważniejsza postać, jaką zagrałam. Nigdy nie byłam z żadną rolą tak długo — wszystkie serie razem dają prawie 10 lat. Jestem do niej przywiązana. Lubię jej powściągliwość i mrok, cieszę się, że z postaci drugoplanowej wyszła na plan pierwszy i dano jej tak ważny ludzki głos”. Brawurowo zagrała też komisarz Agnieszkę Polkowską w serialu Szadź, czy pielęgniarkę Ewę Ryszkę w Klangorze.
Na wielkim ekranie można ją było podziwiać w takich filmach jak: Moja Australia (reż. Ami Drozd), Zero (reż. Paweł Borowski), Ederly (reż. Piotr Dumała), I była miłość w getcie (reż. Jolanta Dylewska i Andrzej Wajda), Testosteron (reż. Tomasz Konecki, Andrzej Saramonowicz), W dół kolorowym wzgórzem (reż. Przemysław Wojcieszek), Niewidzialnych (reż. Paweł Sala), czy Kobiety mafii (reż. Patryk Vega). Pojawiła się również w Wyzwaniu w reż. Macieja Dutkiewicza, Underdogu Macieja Kawulskiego, czy Śmierci Zygielbojma w reż. Ryszarda Brylskiego.
Jest zaangażowana społecznie i nie boi się bezkompromisowo mówić o swoich poglądach — uczestniczyła w takich akcjach jak: Doładuj prawa kobiet o 1% (Centrum Praw Kobiet), Pierwsza doba bez smogu, Make Films Not War przeciwko wojnie w Syrii, czy ostatnio w akcji społeczno-edukacyjnej Żonkile 2022.
Wszechstronny i zaangażowany w swoje role, na ekranie — tym dużym i tym małym — zawsze fascynuje. W jednym z wywiadów powiedział, że „Pokora jest niezbędna w tym zawodzie” i zaraz dodał: „Oczywiście podnoszę sobie poprzeczkę, mając nadzieję, że za każdym razem o ten centymetr wyżej skoczę”. Z podziwem obserwujemy to stawianie sobie nowych, aktorskich wyzwań i wręczamy Robertowi Więckiewiczowi Złotego Anioła za niepokorność twórczą.
Urodził się w 1967 roku w Nowej Rudzie. Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu ukończył w 1993 roku. Zaraz po studiach związał się z Teatrem Polskim w Poznaniu, gdzie grał do 1998 roku. Debiutował w Naszym mieście Thorntona Wildera, wcielając się podwójną rolę Georga Gibbsa i Wally’ego Webba. Później grał w sztukach reżyserowanych przez Pawła Łysaka i Pawła Wodzińskiego (Shopping and Fucking, Ogień w głowie, Zbombardowani). Od końca lat 90. był związany z warszawskimi teatrami. W latach 1999–2001 pracował w Teatrze Rozmaitości, grając u takich reżyserów jak Grzegorz Jarzyna i Krzysztof Warlikowski (2001). W Teatrze Montownia pojawił się w Testosteronie Andrzeja Saramonowicza w reż. Agnieszki Glińskiej (2002). Współpracował także z Teatrem Narodowym.
W filmie zadebiutował w Samowolce Feliksa Falka w 1993 roku, ale swoje pierwsze większe role zagrał w filmach Pół serio i Ciało Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza. Za główną rolę w komedii kryminalnej Vinci Juliusza Machulskiego otrzymał specjalne wyróżnienie podczas Noir in Festival we Włoszech. Po występie w serialu Oficer okazało się, że aktor dobrze sprawdza się kinie mocnym i sensacyjnym, czego potwierdzeniem była postać Jana Blachowskiego „Blachy” z gangu pruszkowskiego w serialu Odwróceni, na którego kanwie zrealizowano film Świadek koronny w 2007 roku. Za tę rolę i za kreację aktorską w filmie Wszystko będzie dobrze uhonorowano go nagrodą na FF w Gdyni.
Na dużym ekranie można go było również oglądać w takich filmach jak: Francuski numer Roberta Wichrowskiego (2006), Południe – Północ Łukasza Karwowskiego (2006),
w produkcji Lejdis Tomasza Koneckiego (2008), czy Ile waży koń trojański? Juliusza Machulskiego (2008). Za rolę w Różyczce Jana Kidawy-Błońskiego otrzymał Polską Nagrodę Filmową Orzeł dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Zagrał także w Wymyku Grega Zglińskiego i na Warszawskim Festiwalu Filmowym otrzymał Nagrodę Specjalną Jury dla Najlepszego Aktora.
W filmie W ciemności Agnieszki Holland zagrał Leopolda Sochę, lwowskiego kanalarza ratującego Żydów w czasie II wojny światowej — za tę rolę otrzymał Złote Lwy i Orła, a sam film był polskim kandydatem do Oscara. W Wałęsie. Człowieku z nadziei aktor odważnie wcielił się w legendarnego przywódcę Solidarności. Jedną z jego mocniejszych ról była postać alkoholika-pisarza w filmie Wojciecha Smarzowskiego Pod mocnym aniołem. W Ziarnie prawdy Borysa Lankosza aktor wcielił się w postać prokuratora Teodora Szackiego — bohatera powieści Zygmunta Miłoszewskiego. W 2015 roku zagrał główną rolę Edwarda odkrywającego na nowo szczęście w Królu życia Jerzego Zielińskiego. Pojawił się też u boku światowych gwiazd w międzynarodowej produkcji True Crimes.
W kontrowersyjnym Klerze Smarzowskiego wcielił się w księdza Tadeusza. Jedną z głównych ról zagrał też w filmie Jak pies z kotem Janusza Kondratiuka. Aktorska kreacja w Ukrytej grze Łukasza Kośmickiego przyniosła mu w 2020 roku Orła w kategorii Najlepsza drugoplanowa rola męska. Do Orła był też nominowany w 2022 roku za pierwszoplanową rolę w Weselu Smarzowskiego. W filmie Żeby nie było śladów sportretował generała Kiszczaka, a w Najmro. Kocha, kradnie, szanuje upartego milicjanta Barskiego.
Od lat gra też z powodzeniem w najlepszych, polskich serialach — w ostatnim czasie można go było zobaczyć w takich produkcjach jak 1983, Ślepnąc od świateł, czy Odwróceni. Ojcowie i córki. W 2022 roku perfekcyjnie zagrał tytułową postać w popularnym serialu Behawiorysta w reż. Łukasza Palkowskiego i Marka Wróbla.
Nie zabraknie również nagród za całokształt twórczości. W tym roku Złote Anioły trafią do Anny Seniuk oraz Filipa Bajona.
Anna Seniuk to aktorka wszechstronna, o niezwykle bogatym dorobku artystycznym. Stworzyła liczne, niezapomniane role teatralne, filmowe i telewizyjne. Zachwyca profesjonalizmem i oczarowuje skromnością, poczuciem humoru i dystansem do siebie… Doceniając jej wybitne osiągnięcia, nagradzamy ją Złotym Aniołem Tofifest za całokształt twórczości.
Urodziła się w 1942 roku w Stanisławowie. W 1964 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. Od 1998 roku jest profesorem Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Na teatralnych deskach zadebiutowała rolą Irmy w Wariatce z Chaillot w reż. Zygmunta Hübnera w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. W latach 1964–1970 była aktorką Starego Teatru w Krakowie, później pracowała w warszawskim Teatrze Ateneum (1970–1974, 1991–2003), Teatrze Powszechnym w Warszawie (1977–1982) i Teatrze Polskim (1982–1991). Od roku 2003 występuje w Teatrze Narodowym w Warszawie. Do historii przeszły jej teatralne role w takich sztukach, jak: Peer Gynt Henryka Ibsena, Pokojówki Jeana Geneta, Biesy wg Fiodora Dostojewskiego, Panna Tutli-Putli S.I. Witkiewicza, Barbarzyńcy Maksyma Gorkiego, Noc trybad Per Olova Enquista, Sztuka konwersacji Kazimierza Brandysa — by wymienić tylko kilka z nich. Współpracowała z wieloma wybitnymi twórcami, m.in. z Kazimierzem Dejmkiem, Aleksandrem Bardinim, Jerzym Jarockim, Konradem Swinarskim, Józefem Szajną, Agnieszką Glińską i Kazimierzem Kutzem.
Grała również w wielu spektaklach Teatru Telewizji, w filmach i w licznych serialach. Niezapomnianą rolę Magdy Karwowskiej stworzyła w jednym z najbardziej popularnych polskich seriali wszech czasów — Czterdziestolatku i Czterdziestolatku 20 lat później w reżyserii Jerzego Gruzy. Ta rola zapewniła jej rozpoznawalność przez lata, choć jak mówi jej syn, Grzegorz Małecki, w wywiadzie dla „Vivy”: „Ludzie wciąż widzą w niej ciepłą, otwartą i lekko stukniętą Madzię z Czterdziestolatka, stojącą ciągle w kuchni i robiącą przetwory na zimę. Tak naprawdę jest bardzo wrażliwą, ale i skrytą osobą. I bardzo niezależną. Nie podąża za trendami, nie ulega pokusom mediów, nie zależy jej zupełnie na bywaniu, kompletnie nie wie, kto gra w serialach, kim jest Nergal i w dalszym ciągu pyta mnie, jak się wycisza dźwięki w komórce. Lubi zniknąć na dwa tygodnie w swojej samotni w Bieszczadach i ma w nosie cywilizację. To jest piękne.”
Pierwszą dużą rolę filmową zagrała w Bilecie powrotnym (1978). Pojawiła się też w Pannach z Wilka Andrzeja Wajdy, Konopielce Witolda Leszczyńskiego, Ojcu królowej Wojciecha Solarza, Pełni Andrzeja Kondratiuka, Ćmie Tomasza Zygadły. W późniejszych latach zagrała u Agnieszki Holland w filmie Europa Europa, u Włodzimierza Gołaszewskiego w Szwedach w Warszawie, w Chłopcu na galopującym koniu Adama Guzińskiego, czy Kanadyjskich sukienkach Macieja Michalskiego. Młodsi widzowie mogą ją też kojarzyć z serialów Leśniczówka czy Mały zgon.
Anna Seniuk wcześnie zdradziła też swój talent komediowy — występowała w przedstawieniach kabaretowych, śpiewała w Jamie Michalikowej i w kabarecie „Dudek”. Od lat 70. związana jest z Teatrem Polskiego Radia — wystąpiła w ponad stu słuchowiskach.
Jest laureatką wielu nagród — zwłaszcza za swoje role teatralne. Była też odznaczona nagrodami państwowymi, w tym Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2011) oraz Złotym Medalem Zasłużony Kulturze — Gloria Artis (2011). W ostatnich latach otrzymała Nagrodę Honorową „Jańcia Wodnika”, „Platynowego Szczeniaka” za szczególne osiągnięcia w aktorstwie filmowym, Nagrodę „Ikona Polskiego Kina”, czy Nagrodę im. Ireny Solskiej przyznaną przez polską sekcję AICT.
W 2016 roku aktorka wydała książkę, w której w błyskotliwy i szczery sposób opowiada o swoich osiągnięciach w teatrze i filmie, ale także o walce, jaką stoczyła z nowotworem. Publikacja pt. Nietypowa baba jestem to wywiad-rzeka, którego Anna Seniuk udzieliła swojej córce Magdalenie Małeckiej-Wippich.
Reżyser, scenarzysta i prozaik… Filip Bajon jest twórcą epickiego, autorskiego kina. Jego bogate wizualnie filmy od lat zaskakują i oczarowują. Na MFF Tofifest. Kujawy i Pomorze wręczymy mu Złotego Anioła za całokształt twórczości!
Filip Bajon urodził się w 1947 roku w Poznaniu. W 1970 roku ukończył prawo, a w 1974 studia reżyserskie w PWSFTviT w Łodzi. Przez wiele lat zasiadał w Zarządzie Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Przez kilka lat był szefem Studia Filmowego „Dom”, a w latach 2015–2019 dyrektorem Studia Filmowego „Kadr”. Wykłada na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach oraz w PWSFTviT w Łodzi (w latach 2008–2016 był dziekanem Wydziału Reżyserii).
Jego największą miłością jest film, jak powiedział Marii Kornatowskiej w jednym z wywiadów — „W kinie fascynuje mnie tworzenie świata od początku, wymyślanie go, innymi słowy: funkcja demiurgiczna. Wszystko to można oczywiście podciągnąć pod pojęcie kreacyjności”. Jego pierwszym pełnym metrażem była Aria dla atlety. Film, zrealizowany z rozmachem i bogaty w środki wizualne, wywołał szeroką dyskusję wśród krytyki i przyniósł reżyserowi rozgłos. W 1980 roku nakręcił Wizję lokalną 1901, ponownie dając popis reżyserskiego kunsztu. Został za to uhonorowany Nagrodą Główną — Srebrnymi Lwami na FPFF w Gdańsku oraz Nagrodą Dziennikarzy.
W swoich filmach często pokazuje sytuacje graniczne, momenty, w których jedna epoka się kończy i na jej miejsce przychodzi następna. Chętnie sięga po tematy historyczne, choć skupia się raczej artystycznej kreacji niż odwzorowaniu historycznych faktów. Świadczą o tym nie tylko już wymienione produkcje, ale też takie filmy jak Limuzyna Daimler-Benz z 1981 roku (Grand Prix Wielki Jantar na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych), Magnat z 1986 roku (Nagroda Specjalna Jury na FPFF w Gdańsku), Bal na dworcu w Koluszkach (1989), czy Lepiej być piękną i bogatą z 1993 roku.
Niezwykle ważnym filmem w karierze Filipa Bajona był Poznań 56, który zgarnął aż 7 nagród na FPFF w Gdyni. Jak reżyser sam powiedział — dzieje poznańskiego powstania pokazał w sposób „antyrocznicowy, antykombatancki, antymartyrologiczny, antypolityczny i antyrozrachunkowy”, ponownie wywołując kontrowersje i spory wśród krytyki. Jego ekranizacja Przedwiośnia Stefana Żeromskiego przyciągnęła do kin 1,7 mln widzów. Reżyser swobodnie potraktował literackie dzieło — wprowadził sceny, których nie było w książce i zmienił zakończenie.
W 2006 roku nakręcił Fundację ze wspaniałą rolą Jana Nowickiego. Jego kolejnym projektem była ekranizacja Ślubów panieńskich Aleksandra Fredry i jak sam powiedział —
„Ta adaptacja poszła w stronę fresku”. Mimo utrzymania realiów XIX wieku, w filmie pojawiły się także współczesne elementy. Na wątkach z Moralności pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej oparł swój następny film — Panie Dulskie z 2015 roku. W tej ponadczasowej opowieści wystąpiły Krystyna Janda, Katarzyna Figura i Maja Ostaszewska.
Bardzo ciepło przyjęto jego ostatnią, widowiskową produkcję — Kamerdynera, rozgrywającego się na początku XX wieku na Kaszubach. Na FF w Gdyni film otrzymał Srebrne Lwy, Nagrodę za muzykę, Nagrodę za charakteryzację i Nagrodę za główną rolę męską. Nagrodziliśmy go również Złotym Aniołem na MFF Tofifest w konkursie From Poland.
Reżyser jest laureatem Kryształowego Dzika, którego wręczono mu na 15. Festiwalu Reżyserii Filmowej im. Sylwestra Chęcińskiego we Wrocławiu. W 2022 roku otrzyma również Platynowe Lwy za całokształt twórczości na FF w Gdyni.
Filip Bajon jest nie tylko odnoszącym sukcesy reżyserem, ale też prozaikiem. W latach 70. wydał powieść Białe niedźwiedzie nie lubią słonecznej pogody, a później opowiadania Proszę ze mną na górę (1979), powieści Serial pod tytułem (1974) i Podsłuch (1994). W 2008 roku napisał autobiograficzną powieść Cień po dniu
Nie może zabraknąć podczas festiwalu także nagród Flisaków dla osób związanych z regionem. W tym roku nagrody trafią do osób związanych z Toruniem oraz Inowrocławiem. Flisaki trafią do Krystiana Pesty oraz Tomasza Ziętka.
W jednym z wywiadów powiedział, że w aktorstwie pociąga go to, że wcielając się w role może przeżyć kilka żyć i odkryć różne charaktery i temperamenty. Urodzony w Toruniu Krystian Pesta dał się już poznać szerokiej publiczności jako zdolny i intrygujący aktor. Na festiwalu otrzyma Flisaka — Nagrodę Prezydenta Miasta Torunia.
Krystian Pesta to aktor teatralny, filmowy i telewizyjny. Studiował na Wydziale Aktorskim Łódzkiej Filmówki. Już na studiach został doceniony — w 2016 roku otrzymał Nagrodę Publiczności dla Najbardziej Elektryzującego Aktora na 34. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi i Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia dla studentów uczelni artystycznych.
Od 2016 do 2018 roku grał na deskach Teatru Ludowego w Krakowie. Wystąpił tam między innymi w spektaklach Panna Julia oraz Rewizor. Będzie wojna. Od 2018 roku można go zobaczyć na deskach Teatru im. S. Jaracza w Łodzi.
Na małym ekranie zaczął pojawiać się już w czasie studiów w epizodycznych rolach popularnych seriali, m.in.: Na wspólnej, Lekarze, Komisarz Alex. Grał również w wielu szkolnych etiudach. W serialu Belfer wcielił się rolę Borysa, oficera Centralnego Biura Śledczego. Ponadto stworzył zapadające w pamięć role w takich w serialach, jak m.in.: 1983, Młody Piłsudski Jarosława Marszewskiego, Zakochani po uszy czy Klangor. Największy rozgłos przyniosła mu fenomenalna rola niebezpiecznego szaleńca Horsta Zeigera w popularnym serialu Behaworysta na podstawie powieści Remigiusza Mroza.
„Jest rewelacyjny, bezbłędnie łącząc chłopięcość z męskością̨. Amant, rycerz, łobuz.” — napisała o nim Manuela Gretkowska po pokazie filmu Żużel. Urodzony w Inowrocławiu Tomasz Ziętek jest jednym z najbardziej hipnotyzujących aktorów młodego pokolenia. Na MFF Tofifest otrzyma Flisaka z rąk Prezydenta Torunia, Michała Zaleskiego.
Tomasz Ziętek urodził się w 1989 roku w Inowrocławiu. Jest aktorem teatralnym, filmowym i muzykiem — gitarzystą oraz wokalistą w zespole The Fruitcakes. Ukończył Studium Wokalno-Aktorskie im. Danuty Baduszkowej przy Teatrze Muzycznym w Gdyni.
Na ekranie zadebiutował w 2011 roku epizodem w filmie Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł. Momentem przełomowym w jego karierze była rola w Rudego w filmie Kamienie na szaniec z 2014 roku. W 2015 roku zagrał w filmie Body/Ciało, a rok później w Konwoju. Rola w Cichej Nocy Piotra Domalewskiego (2017) przyniosła mu pierwsze wyróżnienia — otrzymał Nagrodę im. Piotra Łazarkiewicza dla Młodego Talentu na Festiwalu Filmów Polskich w Los Angeles, był także nominowany do Orła. Kolejną nominację do Polskiej Nagrody Filmowej przyniosła mu rola w głośnym Bożym ciele Jana Komasy (2019). W kolejnym roku pojawił się w filmie Żużel Doroty Kędzierzawskiej, w którym wcielił się w utalentowanego żużlowca Lowę.
Największe aktorskie wyzwania i laury przyszły w 2021 roku — Tomasz Ziętek zagrał Jurka Popiela w produkcji Żeby nie było śladów opowiadającej o poruszającej sprawie Grzegorza Przemyka. Zagrał też młodego policjanta Roberta w mrocznym, osadzonym w latach 80. Hiacyncie w reż. Piotra Domalewskiego. Za pierwszą z ról otrzymał „Złotego Szczeniaka” na Festiwalu Aktorstwa Filmowego im. Tadeusza Szymkowa, za drugą był nominowany do prestiżowej Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego.
Jesienią 2022 roku na ekrany kin wejdzie film Orzeł. Ostatni patrol w reż. Jacka Bławuta, w którym aktor wciela się w kapitana Jana Grudzińskiego.
Wyjątkowy Złoty Anioł Bella Woman wędruje w tym roku do Marii Dębskiej.
Maria Dębska to zdolna, niezwykle pracowita, wrażliwa i konsekwentna aktorka. Brawurowo wcieliła się w rolę Kaliny Jędrusik, zaskarbiając sobie sympatię widzów i zgarniając najważniejsze nagrody filmowe w Polsce. My nagradzamy ją Specjalnym Złotym Aniołem Bella Women!
Urodziła się w 1991 roku. W 2017 roku ukończyła Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi. Skończyła też pierwszy rok na Wydziale Fortepianu Akademii Muzycznej w Łodzi w klasie prof. Marka Drewnowskiego. Już w czasie studiów zaczęła zgarniać pierwsze laury — za tytułową rolę w Marii Stuart w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego nagrodzono ją Grand Prix za wybitną osobowość sceniczną i Nagrodą Publiczności 34. Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, Nagrodą aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Brnie, a także łódzką „Złotą Maską” za najlepszy debiut aktorski w sezonie 2015/2016. Na profesjonalnej scenie debiutowała w Teatrze Studio w Warszawie w spektaklu Ripley pod ziemią w reż. Radosława Rychcika. W latach 2018–2019 pracowała w Teatrze Polskim w Warszawie.
Na dużym ekranie można ją było oglądać w takich filmach jak: Piłsudski, gdzie zagrała u boku Borysa Szyca, Czarny Mercedes w reż. Janusza Majewskiego, Pech to nie grzech — romantycznej komedii w reż. Ryszarda Zatorskiego. Pojawiła się także w Cichej nocy Piotra Domalewskiego i produkcji Moje córki krowy w reż. Kingi Dębskiej. Za rolę w filmie Zabawa, zabawa w reż. Kingi Dębskiej otrzymała wyróżnienie specjalne podczas Międzynarodowego Festiwalu Kina Niezależnego „Off Camera” w Krakowie, „Złotego Szczeniaka” za drugoplanową kreację aktorską kobiecą oraz nominację do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Występuje także w serialach telewizyjnych, takich jak: Stulecie winnych, W rytmie serca, Wojenne dziewczyny, Barwy szczęścia, czy Osaczony. Ostatnio można ją było oglądać w ciepło przyjętym przez widzów serialu Powrót.
Jej największą i najbardziej wymagającą rolą była postać Kaliny Jędrusik w filmie Bo we mnie jest seks w reż. Katarzyny Klimkiewicz. Maria Dębska nie tylko z pietyzmem wcieliła się w tę kultową postać czasu PRL, ale też zaśpiewała jej utwory. Jak sama powiedziała w wywiadzie dla „Twojego Stylu”: „Rola wymagała absolutnego zanurzenia się w świecie Kaliny, a proces wchodzenia w nią był długi i absorbujący”. Tę niezwykłą aktorską pracę doceniono na FF w Gdyni, gdzie otrzymała nagrodę za najlepszą rolę kobiecą, ponownie uhonorowano ją też „Złotym Szczeniakiem” — tym razem za rolę pierwszoplanową, była również nominowana do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego i otrzymała Wiktora w kategorii Aktorka roku.
